Zo’n tweeënhalf jaar geleden begon het voor het eerst. Een onbestemd gevoel, ergens in m’n onderbuik… m’n achterhoofd… m’n lurven. Ik keek op tegen de grote Drie-Nul die eraan zat te komen, had het idee dat alles anders moest maar wist niet precies hoe. En besloot toen, terwijl het onbestemde gevoel langzaam vaste vorm kreeg, om naar Australië te gaan. Maar liefst tien weken lang, ongeacht wat mijn werkgever of wie dan ook ervan zou vinden. Een van de betere beslissingen die ik ooit maakte en ik heb er nooit een seconde spijt van gehad. Ook al bleek bij thuiskomst dat de rest van mijn leven er nog precies hetzelfde uitzag (duh).